Emigratie

Gisterenavond gekeken naar een uitzending van de RKK. Daar kijk ik niet zo vaak naar maar die van gisterenavond was bij nader inzien toch bijzonder actueel. Onderwerp was de emigratie van een half miljoen Nederlanders die na de oorlog Nederland inruilde voor andere landen waaronder Canada. Ik wist eerlijk gezegd niet dat dat een half miljoen Nederlanders waren, het klinkt namelijk veel, heel veel om exact te zijn. Temeer daar dit landje destijds toch veel minder inwoners had dan nu. Het betekent bijna dat iedere familie in Nederland iemand kende die of emigreerde of die iemand anders kende die emigreerde.

De uitzending zocht de Nederlanders op in Canada die nu, ruim boven de 80 zijn en die hun oude dag slijten in Nederlands georienteerde huizen. Een seniorenhuis dat zich richt op de Nederlandse cultuur en haar gebruiken. Men liet winkels zien die puur Nederlandse producten verkopen maar wat vooral opviel was dat heel veel mensen daar nu 50, 60 jaar na de emigratie nog steeds Nederlands spraken. Hun Engelse taal was doorspekt van Nederlandse termen en je kon horen dat ze uit Nederland kwamen.

Er kwam een echtpaar aan het woord waar zij aan de ene kant naar Nederland terugwilde, alhoewel ze hier al in 1958 was vertrokken en nu 85 jaar was. Ze zag er echt nog een stuk jonger uit, je zou haar eerder 70 hebben gegeven. Je zag de twijfel in haar, aan de ene kant wil ze Canada trouw blijven en aan de andere kant mist de Nederlandse gezelligheid. Nou zou je kunnen zeggen dat die gezelligheid wel meevalt maar schijnbaar zijn de Canadezen minder gezellig en vriendelijker dan wij hier denken. Al hoorde je de senioren ook dingen beweren, die je een Nederlandse senior niet snel zult horen zeggen. Zoals dat men hier op slechts 2 uur rijden van elkaar weg woont als men elders in het land woont en dat dat in Canada veel verder is. Dat iedere dorp, hoe klein ook, meer te bieden heeft als het Canadese platteland. De gemiddelde senior in Nederland vindt namelijk langer dan een uur rijden, al een heel eind.

Door dit alles moest ik denken aan de mensen die nu en de afgelopen jaren naar Nederland zijn gevlucht of geemigreerd. Mensen die hier komen wonen voor de vrijheid of voor de manier waarop wij hier met elkaar omgaan. Wij kijken anders tegen ze aan, niet iedereen maar de meeste mensen wel. Zij doen hier, wat Nederlanders in bijvoorbeeld Canada al meer dan een halve eeuw doen. Ze openen winkels waar je spullen kunt kopen uit hun land van herkomst of zoals nu ook in Nederland steeds vaker gebeurd, seniorenhuizen of afdelingen gericht op de zorg in hun eigen moedertaal. Exact hetzelfde wat de voormalige Nederlanders in bijvoorbeeld Canada doen. Zij spreken nog steeds hun moedertaal en dat verleren ze niet en ook zij leren niet helemaal de Nederlandse taal, net als die senioren daar in Canada. Zij dwalen naar mate te ouder worden ook terug naar een tijd van weleer naar een land dat nog wel bestaat maar waar ze wel heen willen maar niet kunnen, al dan niet door het regime of simpelweg de financien.

Dat zet je toch wel aan het denken, dat wat wij doen in Nederland voor degene die hierheen zijn gekomen toch niet zo raar of afwijkend is maar eigenlijk gewoon hetzelfde is, wat anderen op het andere eind van de wereld, zoals in Canada, ook doen voor mensen die ooit in Nederland zijn geboren en getogen.