Carbisdale Castle
Er zijn veel plekjes die je je hele leven zult blijven koesteren, je eerste kamertje thuis, dat hutje boven op een alm, een camping waar je bij voorkeur niemand over zou willen vertellen, een restaurant dat je eigen geheim-tip blijft en, in mijn geval, een kasteel boven op een Highland, ergens in Schotland.
Afgelopen maand ontdekte ik tot mijn afgrijzen dat het kasteel nog wel bestaat maar niet meer in zijn oude setting. Eerst denk je nog dat Google een foutje maakt, tenslotte komt er in die zoekresultaten altijd van alles naar boven wat met het kasteel te maken heeft. Helaas bleek het waar, het kasteeltje zit op slot.
Even een tripje back to memory lane, terug naar 1993. Mijn allereerste reis naar Schotland, mijn allereerste Interrail. Letterlijk zwervend door Europa tik ik Lapland in Finland, Helsinki, Stockholm en Göteborg in Zweden aan en besluit daar het maximale te doen. Bye bye Zweden, hopla door naar de UK. Was tenslotte nog nooit in de UK geweest.
Best leuk als je naar huis belt en je zit plotseling 2000 km naar het westen. Dwars door Schotland naar Skye, mijn eerste whisky scoren in een distellery. Dat die reis uiteindelijk eindigde in Midden Europa is een ander verhaal. Wie eenmaal in Schotland is geweest, wil terug. Dus 3 maanden later stond ik wederom op Skye met mijn Britrailpas en verkende dat eiland met een groepje mede-reizigers uit de hostel in Kyleakin. Gesprek in de hostel, was een kasteel ergens in Schotland en in bezit van de SYHA en na enig speurwerk had ik het gevonden. Er bleek een station te zijn, Culrain, op slechts luttele kilometers van de herberg af. Vanuit Inverness met een boemeltreintje naar Wick en je melden bij een conducteur want het is een halte on request. Dus daar sta je dan op een perron, schemerig en een bordje dat inderdaad naar een hostel verwijst. Rugzak van 70 Liter op je rug en de heuvel op en dan sta je plotseling bij het bordje naar Carbisdale Castle. Lopend door een enorm park annex bos alvorens je onder bij de toren van het kasteel komt.
Carbisdale Castle klinkt niet alleen magisch, dat was het ook. Slechts 365 ramen, enorme ruimtes, alleen de hal was al gigantisch. De castle was toen al 45 jaar in het bezit van de Schotse jeugdherbergen. Ooit gebouwd voor een Grafin omdat haar schoonfamilie haar na de dood van haar man kwijt wilde, liet ze dit kasteel bouwen op de rand van hun landgoed waar men haar optrekje regelmatig kon zien liggen. In de 2e wereldoorlog woonde hier de Noorse koninklijke Familie in ballingschap en werd de Carbisdale Conferentie 1942 gehouden, die toen al regelde dat Rusland weliswaar Noorwegen mocht bevrijden van de Nazi's maar ze zich daarna weer zouden terug trekken. De Noor die daarna het kasteel in bezit had, gaf het SYHA cadeau..
Toen al kregen ze het enorme grondstuk niet op orde. De oude tenniscourts uit de jaren 20 en de enorme kasteeltuin bleef verstoken van onderhoud. Er waren enorme velden waar men kon voetballen of andere sporten kon doen. Achter het kasteel was een kleinere Loch waarachter de county begon , het plaatje was compleet. Jaren later kwam de scene's rond Harry Potters Hogwarts dan ook best bekend voor.
Ik wandelde in die tijd nog niet zoveel maar het dicht bij zijnde dorp was 8 km te voet, de trein kwam slechts 2x per dag per richting. Dus als het geluid van een trein wegzwierf in het landschap, bleef je achter in een enorme stilte. Die stilte hing er ook in het kasteel zelf, akelig stil zelfs. Combineer dat met de menige spookverhalen die er de ronde deden en je kasteel begon meer en meer te leven.
In de keuken van Carbisdale Castle, op de begane grond aan de tuinkant kwam ik contact met M. Terwijl ik (keukenprins die ik toen al was) doende was met rijst in blik (wat later eigenlijk pudding bleek te zijn) en witte bonen in een sausje stond zij te klungelen met iets van aardappelen. Wij kwamen in gesprek en daar ontstond een vriendschap, die nog bestaat. Toen wij later vanuit de keuken door het kasteel naar boven liepen, waren wij eigenlijk best blij saampjes te zijn want wij vonden het wel erg stil in plaats van stil stil. Voeg daar de krakende deuren van de tv kamer er aan toe en het raam welke uitkeek over een aardedonkere vallei, dat beeld kan ik nu nog herinneren.
Je kon door het kasteel dwalen want de gangen waren lang en verdwalen was vrij simpel. Ik heb Carbisdale Castle 2 keer gezien want ik ben een paar jaar later terug gegaan. Toen was het al anders, iets meer strakker georganiseerd maar nog steeds was daar de stilte in de tuin van het kasteel en oorverdovende stilte 's nachts, ondanks dat het een herberg was.
Herinneringen moet je herinneringen laten want dan blijven ze beter bewaard dus is het misschien ook wel beter dat wij (als wij naar Schotland gaan) er niet opnieuw gaan overnachten. Dat heeft een andere plaats in Finland in het verleden al eens te meer bewezen. Maar misschien dan toch gaan kijken, als wij in de buurt mochten komen, even vanuit de verte of zo ☺
Afgelopen maand ontdekte ik tot mijn afgrijzen dat het kasteel nog wel bestaat maar niet meer in zijn oude setting. Eerst denk je nog dat Google een foutje maakt, tenslotte komt er in die zoekresultaten altijd van alles naar boven wat met het kasteel te maken heeft. Helaas bleek het waar, het kasteeltje zit op slot.
Even een tripje back to memory lane, terug naar 1993. Mijn allereerste reis naar Schotland, mijn allereerste Interrail. Letterlijk zwervend door Europa tik ik Lapland in Finland, Helsinki, Stockholm en Göteborg in Zweden aan en besluit daar het maximale te doen. Bye bye Zweden, hopla door naar de UK. Was tenslotte nog nooit in de UK geweest.  |
| Carbisdale Castle Tower |
Best leuk als je naar huis belt en je zit plotseling 2000 km naar het westen. Dwars door Schotland naar Skye, mijn eerste whisky scoren in een distellery. Dat die reis uiteindelijk eindigde in Midden Europa is een ander verhaal. Wie eenmaal in Schotland is geweest, wil terug. Dus 3 maanden later stond ik wederom op Skye met mijn Britrailpas en verkende dat eiland met een groepje mede-reizigers uit de hostel in Kyleakin. Gesprek in de hostel, was een kasteel ergens in Schotland en in bezit van de SYHA en na enig speurwerk had ik het gevonden. Er bleek een station te zijn, Culrain, op slechts luttele kilometers van de herberg af. Vanuit Inverness met een boemeltreintje naar Wick en je melden bij een conducteur want het is een halte on request. Dus daar sta je dan op een perron, schemerig en een bordje dat inderdaad naar een hostel verwijst. Rugzak van 70 Liter op je rug en de heuvel op en dan sta je plotseling bij het bordje naar Carbisdale Castle. Lopend door een enorm park annex bos alvorens je onder bij de toren van het kasteel komt.
Carbisdale Castle klinkt niet alleen magisch, dat was het ook. Slechts 365 ramen, enorme ruimtes, alleen de hal was al gigantisch. De castle was toen al 45 jaar in het bezit van de Schotse jeugdherbergen. Ooit gebouwd voor een Grafin omdat haar schoonfamilie haar na de dood van haar man kwijt wilde, liet ze dit kasteel bouwen op de rand van hun landgoed waar men haar optrekje regelmatig kon zien liggen. In de 2e wereldoorlog woonde hier de Noorse koninklijke Familie in ballingschap en werd de Carbisdale Conferentie 1942 gehouden, die toen al regelde dat Rusland weliswaar Noorwegen mocht bevrijden van de Nazi's maar ze zich daarna weer zouden terug trekken. De Noor die daarna het kasteel in bezit had, gaf het SYHA cadeau..
Toen al kregen ze het enorme grondstuk niet op orde. De oude tenniscourts uit de jaren 20 en de enorme kasteeltuin bleef verstoken van onderhoud. Er waren enorme velden waar men kon voetballen of andere sporten kon doen. Achter het kasteel was een kleinere Loch waarachter de county begon , het plaatje was compleet. Jaren later kwam de scene's rond Harry Potters Hogwarts dan ook best bekend voor.
Ik wandelde in die tijd nog niet zoveel maar het dicht bij zijnde dorp was 8 km te voet, de trein kwam slechts 2x per dag per richting. Dus als het geluid van een trein wegzwierf in het landschap, bleef je achter in een enorme stilte. Die stilte hing er ook in het kasteel zelf, akelig stil zelfs. Combineer dat met de menige spookverhalen die er de ronde deden en je kasteel begon meer en meer te leven.
Je kon door het kasteel dwalen want de gangen waren lang en verdwalen was vrij simpel. Ik heb Carbisdale Castle 2 keer gezien want ik ben een paar jaar later terug gegaan. Toen was het al anders, iets meer strakker georganiseerd maar nog steeds was daar de stilte in de tuin van het kasteel en oorverdovende stilte 's nachts, ondanks dat het een herberg was.
Herinneringen moet je herinneringen laten want dan blijven ze beter bewaard dus is het misschien ook wel beter dat wij (als wij naar Schotland gaan) er niet opnieuw gaan overnachten. Dat heeft een andere plaats in Finland in het verleden al eens te meer bewezen. Maar misschien dan toch gaan kijken, als wij in de buurt mochten komen, even vanuit de verte of zo ☺
Reacties
Een reactie posten