7 Dagen lang iedere dag een blog: Zaterdag

Een dag verder en de temperatuur is wederom gestegen. Eindhoven gaat gebukt onder een hitte met lokaal 32 graden en alleen in de middag waren er links en rechts wat wolkjes waar echter geen druppel uitviel. Inmiddels vallen de mussen van het dak en is het buiten niet uit te houden zo warm maar er is vast een volksstam die daar anders overdenkt. Een ritje naar Zuid Limburg met de cabrio om even te lunchen en op zoek naar minder warme lucht.

Bij thuiskomt wachtte ons een minder leuke verrassing. Uit Oostenrijk kwam het bericht dat Herta is overleden. Herta ken ik al 28 jaar en is het zusje van degene waar ik 28 jaar geleden voor het eerst met vakantie heenging. Ieder jaar zagen en spraken wij elkaar en schreven elkaar met kerst, het contact was altijd warm en leuk. Nu is haar overlijden niet geheel onverwachts en zeker toen wij er 2 maanden geleden waren en hoorde dat het niet goed met haar ging  maar toch schrik ik omdat er weer iets voorbij gaat, er iets afsluit.

Herta was altijd een zelfstandig iemand, die alles zelf regelde en voor andere klaarstond. Ze woonde in een klein dorpje, niet ver van ons vakantieadres. Zo'n dorp met een kerk, een supermarkt en een gemeentehuis omringt door boeren en bergen. Iets over de berg kijk je op het Rosenthal en de Karawanken. Begin jaren 90 heb ik er ooit met de fiets opgezocht. Geen gemakkelijke fietstocht want dat dorp lag hoger en dus moest ik klimmen met mijn fiets a 3 versnellingen om er ook te geraken.  Ik ging in die jaren nog met de fiets op vakantie en fietste alles wat wij tegenwoordig met de auto doen. Ze woonde op een flatje in het dorp. Ze had een zoon en een dochter maar ook destijds nog haar moeder, die toen al ver in 90 was en daar zorgde ze voor. Samen zijn wij toen naar haar volkstuintje geweest welke ze boven op de berg had. Een stukje land met een hutje erop waar ze ook schapen hield. Je keek over het dal en je voelde je daar koning te rijk en dat was ze ook. Dankzij haar auto kon ze alles doen wat ze wilde en stond voor iedereen klaar. Dank zij dat autootje stonden wij boven want het was een steile klim bergje op.

Herta was altijd een sterke vrouw, net als haar moeder en zuster, dames met eigen wil en een scherpe heldere tong. Een paar jaar geleden kwamen wij terug van een dagje weg en troffen wij haar aan tegenover de muziekschool in het dorp. Daar zat ze op haar 80 jarige knieën voor haar autootje en keek onder de auto. Ze was zo in gesprek geweest met de andere dames in haar auto dat ze wegafzetting bij de school had overzien en er overheen was gereden. Even controleren of alles nog heel was. Wij waren vol ontzag want weinig leeftijdgenoten kunnen haar dat nadoen.

Een jaar later waren de kaarten plotseling helemaal anders geschud. Het herstel van een heupoperatie was niet goed verlopen en ze had veel pijn, Toen al leek het alsof ze niet meer wilde. Ze was haar zelfstandigheid kwijt, op andere aangewezen, iets wat ze nooit wilde. Ze moest op een kuur, wat ze niet wilde, ze kon haar draai niet meer vinden. Herta is er niet meer.